Leptine, leptine-resistentie en SIRT

Naar aanleiding van de run op resveratrol en het daar aan verwante pterostilbeen wegens een opmerking over het gunstige effect daarvan op de leptinespiegel en daarmee samenhangende slechtere hartfuntie, werd me gevraagd meer te vertellen over leptine en leptine-resistentie.

Vandaag de dag wordt in onderzoeken naar overgewicht veel gesproken over het verband daartussen en het hormoon leptine. Er is afdoende bewijs wat erop duidt dat mensen met een fors overgewicht (obesitas) niet goed reageren op een stijging van het niveau aan leptine. Althans niet zoals mensen die van nature slank zijn, reageren op leptine. Dit is de reden waarom obesitas in verband wordt gebracht met 'leptine resistentie'. Wetenschappers ontdekten leptine voor het eerst in 1994, nadat er al lange tijd gezocht werd naar hormonen die invloed hebben op het lichaamsgewicht en calorie-inname.
Waar wetenschappers eerst dachten dat van leptine een krachtig afslanksupplement gemaakt kon worden, kon dit niet waar worden gemaakt omdat het als voedingssupplement domweg wordt afgebroken voor het de bloedbaan bereikt.

Hoe werkt leptine in het lichaam en waar komt het vandaan? Leptine werkt in op hersengebieden, die eetlust en eetgedrag bepalen. De bijnaam 'uithongeringshormoon' is van toepassing omdat het gehalte ervan fors daalt wanneer iemand veel te weinig eet of te veel beweegt en daarbij veel vet verliest. Dit zijn allemaal factoren die een rol spelen wanneer iemand uit eigen wil of door omstandigehden uitgehongerd raakt.
De tegenpool van leptine is ghreline, die het 'hongerhormoon' wordt genoemd omdat dit hormoon de eetlust regelt en onder die omstandigheden juist stijgt.

Wanneer iemand heel erg lang op een vast gewicht blijft hangen is dat het punt waarbij het lichaam zich prettig voelt en vetcellen een vaste hoeveelheid leptine produceren waardoor de balans bewaard wordt voor een optimale celfuncdtie en een goede gewichtsbeheersing.
Wanneer iemand dan zwaarder wordt, zal het lichaam meer leptine produceren waardoor mensen minder hongerig worden omdat de hoeveelheid vet in de vetcellen toeneemt. En andersom als iemand afvalt, dan daalt de hoeveelheid leptine, waardoor mensen meer honger krijgen omdat de hoeveelheid vet in vetcellen afneeemt. Althans, dat is zoals het bij gezonde mensen hoort te werken. Bij sommigen werkt deze mooie energiebalans niet goed.

Er valt nog veel te ontdekken voor we alles weten over leptineresistentie of verminderde gevoeligheid voor leptine en wat daar aan gedaan kan worden om het te voorkomen of om te draaien.
Deskundigen geloven dat een leefstijl waarbij men heel veel sterk bewerkt calorierijk voedsel eet, waar buiten koolhydraten en vetten slechts weinig meerwaarde aan essentiële voedingsstoffen in zit, de hoofdoorzaak is voor het ontwikkelen van leptineresistentie.
Vooral wanneer men daarbij ook nog veel stress ervaart en weinig beweegt.

Maar zelfs wanneer iemand van aanleg heeft voor overgewicht, valt er dankzij een gezonde leefstijl veel te doen om dit te voorkomen, met name door hoogwaardige voeding te eten, genoeg te bewegen en te voorkomen dat men aan stress onderdoor gaat.

Wat veroorzaakt nachtblindheid?

Wie 's nachts of in een slecht verlichte omgeving niet goed ziet, heeft last van nachtblindheid, wat met een medische term nyctalopie wordt genoemd.

Ofschoon de term 'nachtblindheid' suggereert dat je dan 's nachts helemaal niets ziet, is dat niet het geval. Je hebt eenvoudigweg meer moeite om 's nachts goed te zien, wat vooral hinderlijk is bij deelname aan het verkeer.

Sommige soorten nachtblindheid zijn te behandelen en andere soorten weer niet. Als je weet wat in jouw specifieke geval de oorzaak is van het probleem, kunnen maatregelen genomen worden om dit ooggebrek op te lossen.

Hoe voorkom of behandel je spataders op natuurlijke wijze?

Soms lijkt het wel alsof spataders zo maar uit het niets tevoorschijn komen. Feitelijk hebben bijna alle zestigplussers in meerdere of mindere mate last van spataders en meestal is dat niet zo'n enorm probleem, tenzij ze enorm in omvang toenemen.
De kleppen in uw aderen behoren harmonieus samen te werken met als voornaamste doel het bloed terug naar het hart te voeren.

Bij een zwak hart of slecht werkende kleppen, aders die collageen verliezen en daardoor zwakker worden, blijft het bloed langer in de benen en voeten dan gewenst is. Het bloed hoopt zich nog langer onderin de benen op als iemand lang achter elkaar op dezelfde plek blijft zitten, zoals bijvoorbeeld bij een lange-afstandsvlucht. De druk binnen de bloedvaten neemt dan toe, waardoor deze opzwellen en verwijden, waarna er bloed kan weglekken in het weefsel eromheen.
Spataders vormen zich dan, die dan met name zichtbaar woren op de benen waar kronkelende, opgezette grote blauwe bloedvaten ontstaan. Dit verschijnsel heet met een duur woord: veneuze insufficiëntie. 
Heel veel mensen lijden eraan, vooral ouderen en mensen met een staand beroep krijgen er last van. Ze verschijnen meestal op de benen en voeten.

Het nut van traditionele kruidengeneesmiddelen in moderne tijden

Natuurlijke plantaardige producten worden al sinds het begin van de mensheid voor diverse toepassngen gebruikt en de oudste geschriften over het gebruik van kruiden voor medische doeleinden zijn al ruim 5000 jaar oud. Voor het overgrote deel van ons bestaan waren kruiden de enige medicijnen waar gebruik van gemaakt kon worden.

Vandaag de dag worden planten voor een veelvoud van aandoeningen gebruikt, waaronder allergieën, arthritis, migraine, vermoeidheid, huidaandoeningen, verwondingen, brandwonden, maag- en darmaandoeningen en zelfs bij kanker kunnen planten van betekenis zijn, wat een ultiem bewijs is dat voeding uw medicijn kan zijn.
Kruiden zijn bovendien veel goedkoper en veiliger dan reguliere medicijnen, wat een belangrijke reden is waarom zoveel mensen besluiten om weer terug te vallen op traditionele geneeskunde.

Wat zijn vrije radicalen?

Het menselijk lichaam staat continu bloot aan oxidatieve stress. Zuurstof splitst zich in het lichaam op in enkelvoudige atomen met ongepaarde elektronen. Elektronen zijn het liefste een paar, zodat losse atomen, die dan vrije radicalen worden genoemd, door het lichaam gaan zwerven om een ander elektron te vinden waar ze een paar mee kunnen vormen.
Tijdens deze zwerftocht ontstaat schade aan cellen, eiwitten en DNA.

Vrije radicalen worden in verband gebracht met allerlei ziekten, waaronder kanker, aderverkalking, Alzheimer, Parkinsons ziekte en nog veel meer aandoeningen. Vrije radicalen worden ook in verband gebracht met veroudering, wat ook wel wordt uitgedrukt als de geleidelijke opeenstapeling van schade die door vrije radicalen veroorzaakt wordt.

Stoffen, waaruit vrije radicalen ontstaan kunnen we vinden in het voedsel dat we eten, de medicijnen die we innemen, de lucht die we inademen en het water dat we drinken. Deze stoffen zitten met name in gefrituurd voedsel, alcohol, tabaksrook, bestrijdingsmiddelen en luchtverontreiniging.

Vrije radicalen zijn de natuurlijke nevenproducten van chemische processen zoals ook onze stofwisseling. Vrije radicalen zijn afvalproducten van diverse chemische reacties in een lichaamscel, die wanneer er te veel van ontstaan de lichaamscellen kunnen beschadigen.

En toch zijn vrije radicalen van essentieel belang voor ons bestaan. De mogelijkheid van ons lichaam om de lucht die we inademen en het voedsel dat we ten om te zetten in chemische energie hangt af van een kettingreactie in het lichaam van .. jawel, vrije radicalen. Vrije radicalen zijn ook een essentieel onderdeel van het immuunsysteem, ze waren door de aderen rond en vallen daar lichaamsvreemde stoffen aan.

Is een ooglaseroperatie wel veilig?

In de afgelopen twintig jaar is ooglaseren ongelooflijk populair geworden. De reden waarom is gemakkelijk te begrijpen: na een operatie hoef je geen contactlenzen of een bril meer te dragen en zie je toch (bijna) perfect. Toch horen we af en toe horrorverhalen. Eind vorig jaar was er een uitzeinding op de tv over een huisarts, die na een operatie vreselijke zenuwpijnen kreeg aan zijn oog. Experts beweren dat dit fenomeen zo zeldzaam is, dat niemand die over een ooglaseroperatie nadenkt, zich daar zorgen over hoeft te maken.

Een bril of toch maar contactlenzen?

Onlangs ging ondergetekende na ruim dertig jaar contactlenzen gedragen te hebben, ivm overmatige irritatie en zelfs een infectie door te droge ogen, over van (harde) lenzen naar een bril. Ondanks dat ik vroeger een bril gedragen heb, was de gewenningsperiode langer dan verwacht. Dit had alles te maken met het feit, dat ik nu twee brillen nodig bleek te hebben: een leesbril en een vertebril. Met twee brillen lijk je soms net alsof je altijd precies de verkeerde bril op hebt.. en waar lag die andere bril nu ineens?